Levensecht. Emotioneel. Filmisch. Erotisch. Pageturners.

Ik vertrek niet vanuit het klassieke rechercheduo dat een moord gaat oplossen. Daarnaast zijn mijn hoofdpersonages ook altijd vrouwen, die op de een of andere manier door hun job of achtergrond met misdaad en moord te maken hebben. Bij de reeks van Kathleen Verlinden is dat haar werk als psychologe. Bij de reeks van Caro Westerhof is dat haar gave als medium, waarbij zij op een subtiele manier tekens krijgt die haar vaak leiden naar het oplossen van moord of andere misdaden. De trilogie met Louise in de hoofdrol draait meer rond intriges in haar persoonlijke leven en natuurlijk ook rond erotische spanning en fantasieën.

Ik schrijf thrillers omdat ik zelf zo geïntrigeerd ben door de menselijke psyche. Iedereen is in staat tot moorden. Wanneer een mens lang genoeg gepusht wordt, komt er een punt waarop het niet meer houdbaar is en men dan ‘knapt’. Dat ogenblik zie ik als het ‘why’, het waarom mensen tot misdaad of moord overgaan, en daar zoom ik graag op in. Waarom gooit een mens al zijn normen en waarden overboord, hoever moet een mens gedreven worden om over zijn eigen grens te gaan… Natuurlijk stop ik in elke thriller ook een stukje ‘whodunit’, want ik weet dat elk fervent thrillerlezer dat ook zoekt in een boek. Maar die ‘why’, dat is dé reden waarom ik thrillers schrijf.

In de research voor mijn boeken komt het wel eens voor dat politiemensen, recherche of wetsdokters niet altijd honderd procent zeker zijn of er een moord gepleegd is. En als dat wel het geval is, dan door wie en wat was het motief? Moord en misdaad in België worden niet altijd ontdekt en dus niet altijd bestraft. Dat biedt voor mij als thrillerschrijfster opties waarrond ik kan werken.

Ik word er echt blij van wanneer lezers me zeggen dat het boek onder hun huid gekropen is, dat het nog een paar dagen door hun gedachten heeft gespookt. Niet omdat de spanning an sich zo sterk was, maar vooral omdat ze geraakt werden door het menselijke, het levensechte dat ze tussen de regels voelden. Daar kan ik ontzettend door geraakt worden.

Mijn allereerste boek was een jeugdboek Donkere kamers. Dit boek is ontstaan vanuit mijn eigen persoonlijke ervaringen. Mijn mama is immers gestorven toen ik elf was en ondanks het feit dat ze ziek was, kwam haar dood voor mij onverwacht. Mijn familie heeft toen, met goede bedoelingen, de precieze omstandigheden rond haar ziekte voor mij verzwegen en ik had niet in het oog wat er zich eigenlijk binnen onze vier muren aan het afspelen was. Het verlies van haar, mijn verdriet en de eenzaamheid die met haar dood gepaard gingen zitten voor een stuk in dit jeugdboek.

Eigenlijk was dat voor mij een noodzaak. Omdat ik met het verdriet van mijn mama’s dood nergens terecht kon, ben ik alles beginnen opschrijven. Ik heb dagboeken vol geschreven en zonder het toen echt te beseffen ligt daar de basis van mijn schrijverschap. Wellicht is het ook daarom dat ik vaak hoor dat mijn thrillers zo emotioneel en levensecht zijn. Ik kan me vaak zo goed inleven in wat iemand die door het noodlot getroffen wordt doormaakt dat dat ook zo steeds opnieuw uit mijn pen vloeit. Ik hoor vaak van lezers dat ze zich sterk herkennen in wat mijn personages moeten doorstaan.

Natuurlijk kun je elk boek apart lezen. Ieder boek is immers opgebouwd rond een nieuwe case met een nieuw personage. Maar omdat veel van mijn lezers de ontwikkeling van het leven van Kathleen Verlinden (blauwe reeks), Caro Westerhof (paarse reeks) of Louise (gouden reeks) minstens even spannend vinden, raad ik altijd aan de boeken in volgorde te lezen. Volgens mijn lezers is dat écht een meerwaarde.

Mmm, ik denk dat er vaak wel meer van mezelf in zit dan ik soms zou durven toegeven. Gewoon door mijn angst voor het noodlot sluipt er in elke thriller ook een stukje Anja Feliers. Mensen die mij echt goed kennen halen soms ook wel dingen uit de karakters van Kathleen en Caro die ze in mij terugzien.

Dat is heel verschillend. Meestal is het door iets in mijn omgeving dat mij op de een of andere manier raakt en waar ik dan op ga zitten kauwen. Ik volg daar mijn buikgevoel ook heel sterk in. Wanneer het maar een gewone ’ingeving’ is, is het meestal geen goed idee dat ik er iets mee zal doen. Maar wanneer ik er ’s nachts letterlijk wakker van lig, uit bed sluip en het idee ga uitwerken… Ja, meestal groeit dat dan uit tot iets moois.

Ja, natuurlijk. Voor een aanvraag voor een lezing kun je mij altijd een mailtje sturen. Ik bekijk dan samen met jou, je vereniging of boekhandel hoe we dit samen kunnen aanpakken.